Είναι, κι αυτό το χωριουδάκι δηλ. η όμορφη Λάστα, ένας ακόμη ορεινός παραδοσιακός οικισμός της Γορτυνίας που βρίσκεται στα βόρεια του Ν. Αρκαδίας και στις βόρειες πλαγιές του Μαινάλου. Σήμερα, αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Βυτίνας απέχοντας 62 χλμ. από Τρίπολη και 10 χλμ. από Μαγούλιανα, ακριβώς, πάνω από την Ι.Μ. Κερνίτσας. Χαριτολογώντας, ο φίλος μου, την είπε «Νερομάνα» τη Λάστα… και δεν είχε άδικο αφού, άνω της μισής εκατοντάδας πηγές είναι διάσπαρτες στην περιοχή της! Πρόκειται, για καταπράσινο χωριό, με την όμορφη πλατεία του, ως συνήθως, να δεσπόζει στο κέντρο του. Ο Άη-Γιώργης είναι ο προστάτης της Λάστας, με τον «οίκον» του να είναι στο κέντρο της πλατείας, τον αιωνόβιο πλάτανο δίπλα της εκκλησίας, το σχολείο –σήμερα, ξενώνας- απέναντι… Κειδά στην πλατεία, -ας το έχει υπόψη του, ο επισκέπτης- εκεί, λοιπόν, που θα πιει το καφεδάκι του στο ισόγειο παραδοσιακό καφενείο, εκεί ο Ιμπραήμ είχε καταλύσει όταν ο ανεψιός του είχε σκοτωθεί από ενέδρα των Ελλήνων!
Εδώ, συμπεριφέρεσαι «ελβετικά» δηλ. πίνεις τον καφέ σου και το σχετικό αντίτιμο το καταθέτεις «ιδία ευθύνει»… Το αγαπούν το χωριό τους οι, απανταχού, Λασταίοι γι’ αυτό, κάθε καλοκαίρι -συνήθως τον 15αύγουστο-, το επισκέπτονται και μένουνε λίγες μέρες κοντά του με τις οικογένειές τους … Είναι ένας παραδοσιακός οικισμός με την ιστορία του αλλά και την αρχιτεκτονική των σπιτιών του… Όπως προείπαμε, εδώ, τα νερά είναι άφθονα… Ο οδοιπόρος, αν δεν ξεδιψάσει στη βρύση του Μπασιάκου, τότε, ας πιει από αυτή που είναι κοντά στην πλατεία –βρύση Αφεντική- ή την άλλη, τη βρύση του Παύλου στα Δανεσέικα… Τα παραμύθια, με τα νερά και τις νεράιδες, δίνουν και παίρνουν στους παλιούς Λασταίους… τότε, που, οι νύχτες, χωρίς φως και μακριά από τον πολιτισμό, ήταν «νύχτες αιώνιες»! Οι Λασταίοι, ζυμωμένοι μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία, όπως και οι άλλοι Γορτύνιοι, από το ’50 και μετά, ξενιτεύθηκαν· ελάχιστοι έμειναν στα διπλανά χωριά, Βυτίνα και Μαγούλιανα· οι περισσότεροι τράβηξαν για την Τρίπολη, τον Πύργο και την Αθήνα που είναι πάρα πολλοί…
